مهندسی مخابرات (به انگلیسی: Telecommunications engineering) یکی از گرایش‌های مهندسی برق است. مخابرات نوری، میدان و امواج، سامانه و مخابرات رمز از زیرمجموعه‌های آن هستند. مخابرات، گرایشی از مهندسی برق است که در حوزه ارسال و دریافت اطلاعات فعالیت می‌کند. مهندسی مخابرات با ارائه نظریه‌ها و مبانی لازم جهت ایجاد ارتباط بین دو یا چند کاربر، انجام عملی فرایندها را به‌طور بهینه ممکن می‌سازد. پس هدف از مهندسی مخابرات، پرورش متخصصان در چهار زمینه اصلی این گرایش شامل فرستنده، مرحله میانی، گیرنده و گسترش شبکه است
دانشجویان رشته مهندسی برق در دوره کارشناسی پس از گذراندن دروس پایه (ریاضی، فیزیک، آمار و...) و گذراندن دروس اصلی (مدار الکترونیک ۱، ماشین مغناطیس و ...) می‌بایست دروس اختصاصی مخابرات فیلتر و سنتز میدان و موج آنتن و مایکروویو، مخابرات دیجیتال و ... را بگذرانند تا با مدرک مهندسی برق گرایش مخابرات فارغ‌التحصیل شوند. این رشته در دوره کارشناسی ارشد به چهار گرایش میدان و سیستم و شبکه و کدینگ (رمز) تقسیم می‌شود گرایش سیستم به بررسی مواردی همچون فشرده‌سازی اطلاعات، نحوه ذخیره‌سازی و بازیابی اطلاعات مدوله‌سازی اطلاعات رمز گذاری تشخیص خطا و مانند این می‌پردازد. گرایش میدان به بررسی انتقال امواج در محیط‌های مختلف طراحی آنتن‌ها طراحی مدارات مایکروویو رادار محافظت‌ها و خطرات الکترومغناطیسی و مانند این می‌پردازد.
این رشته با توجه به ارتباط نزدیک خود با الکترونیک در تحول ادوات و قطعات الکترونیکی نقش به‌سزایی داشته‌است. به‌طوری که مدارات در مقیاس مخابراتی را می‌توان حاصل کوشش در طراحی مدارات پیشرفته الکترونیک جستجو کرد. این رشته در گرایش سیستم از این ادوات پیشرفته الکترونیکی در طراحی سامانه‌های پیچیده مخابراتی استفاده می‌نماید.
